بازگشت
هشتم ارد یبهش تپایان آرزو های واهی
الف - سپید سنگ الف - سپید سنگ

در درازنای سال های جنگ برادر کشی (۱۳۵۷ - ۱۳۷۱ خورشیدی ) بویژه دهسال موجودیت نیرو های شوروی ساقط شده ،   مردم بلا کشیده و مشتاق آزادی میهن وآرامش در آن  ،  بیخبر از بازیهای نهانی و پشت پرده ، برای پیروزی مجاهدین و احراز  قدرت توسط  آنها  لحظه شماری میکردند . که سوگمندانه  در همان روز های نخست ورود مجاهدین به کابل ، متوجه شدند که این آرمان شان برآورده شدنی نیست . ومجا هدین  خلاف آنچه آنها تصور میکردند ، در زیر امر وفرمان دشمنان تاریخی میهن و مردم ما یعنی دولت پوشالی پاکستان بویژه دستگاه جهنمی استخبارات آنکشور (آی . اس . آی)، مولاناهای تن پرست و انگریز نوکر ، ملا های قمی و مشهدی و... هستند که نی تنها نمیخواهند بلکه نمیتوانند و اجازه ندارند تا صلح و آرامش را به ارمغان بیاورند . زیرا آمدن صلح وآرامش و موجودیت افغانستان بمثابه  یک دولت پایدار ونیرومند  به ضررحامیان وولی نعمتا ن شان که سالها ایشان را رهبری ودستور داده اند  ، میباشد  . 

          هنوز رهبری و اعضای دولتیکه  با عجله وبی سنجش درزیر نظر و اوامر  نواز شریف ،  جرنیل ها وکرنیل های استخبارات نظامی پاکستان در شهر راولپندی ساخته شده بود ، داخل کابل نه شده بودند که چور و چپاول غارت و دزدی ،  نخست در ادارات دولتی و سپس در دکان ها ، مغازه ها و خانه های شخصی مردم آغاز گردید ه وگروپ های ---

مجاهدین مربوط تمام تنظیم ها ,  مناطق ونواحی شهر کابل ودیگر شهر های   بزرگ این  وطن بلا کشیده ودر خون نشسته را خود سرانه  بین خود تقسیم کردند وهر که زوربیشتر  داشت سهم بیشتر گر فت  .

دستبرد و تجاوز به جان ، مال  ، ناموس وشرف مردم ، همان مردمیکه برای آمدن مجاهدین لحظه شماری میکردند و چپاول دارو ندار دولت ، دراولویت کار مجاهدین قرار داشت .

         جریا ن رویداد های هفته ها و ماهای نخست حکمروایی مجاهدین را مردمیکه در کشور  بودند بر گوشت وپوست و شانه های خویش تحمل  کردند ودیگرا ن از لابلای نشرات از آنها آگاهی یافته اند . اما درین گستره کنش های آنعده  از مجاهدینیکه به دستور پاکستانیها زیر بنای اقتصادی و فرهنگی مردم و کشور مارا ویران نموده اند قابل نفرین وغیر قابل بخشایش است درین جمله ویران کردن فابریکه ها،  فارم های زراعتی ، موزیم های منقول و غیر منقول ( موزیم کابل و موزیم غیر منقول هده که تخریب  موزیم عظیم هده  نی تنها خیانت به افغانستانست بلکه امحای اسناد  واثار  تاریخی  دنیا میباشد .  ) پسته لق ها (اسنادی وجود دارد که مقاما تی در پاکستان ،  مجاهدین را تحریک میکردند تا ریشه های درختان پسته را در بدل قیمت های بسیار بلند برایشان بیاورند ، که این دیگر صاف وساده

نمایانگر سیاست های ضد افغانی و ضد انسانی پاکستان در رأس (آی . اس .آی) میباشد .

پس از آنکه چیزی برای چور و غارت نماند ، گروپ های مجاهدین در پی کسب قدرت شدند و چون ارگ کابل در تصرف جمعیت اسلامی وشورای نظاربود دیگران خواهان سهم خود شدند که پاسخ رد دریافت کردند . پس  هنوز سه ماه از اقتدار مجاهدین نگذشته بود که نبرد سهمگین قدرت طلبی نه تنها اسباب سیه روزی مردم را فراهم نمود بلکه کابل زیبا را به تلی از خاک و خاکستر مبدل نمود و برویت آمار رسمی  و تایید شده ازطرف منابع مستقل ، تنها در شهر کابل شصت هزار انسان قربانی شهوت جاه و ارگ  طلبی برهان الدین ، گلب ا لدین ،مسعود ، دوستم و مزاری گردیدند .

که تداوم این زدو خورد ها سرانجام افغانستان را به دامن تروریزم جهانی انداخت و اسباب وبهانه ا ی شد برای قدرت های بزرگیکه جهت  آمدن به این منطقه ی ستراتیژیک و سرشار از ذخایر مواد خام ،  بهانه ودلیل میپالیدند . که اینک میهن افغانها در تصرف چهل کشور نیرومند گیتی میباشد .

سایر  سیاه روزیهاییکه از قدوم مبارک !؟ مجاهدین نصیب مردم و میهن افغانها شده است کم و  بیش در رسانه ها وا ثا ر نویسند ه گان  از درون و بیرون کشوربازتاب یافته است برای موجز شدن این نوشته را  با بررسی  تنها یک مطلب حیاتی  که بسیار مهم و در خور دقت میباشد ، به پایان میبرم : 

        سران مجاهدین مرتکب یک جنایت وخیانت ملی بزرگ یعنی تحریک و دامن زدن به دشمنی ها و نبرد های اتنیکی (قومی و تباری ) و مذهبی ، شده اند . طی سالهای ۱۳۷۱ - ۱۳۷۵بویژه سال ۱۳۷۱ و   ۱۳۷۲ گروپ  ها ویا تنظیم های عبدالرسول سیاف ، عبدالعلی مزاری ، احمد شاه مسعود و عبدالرشید دوستم با بره انداختن نبرد های خونین و  ظالمانه ی پشتون و هزاره شیعه و سنی ،چنان آتش نفاق ، برادر کشی و دشمنی ماندگار را پی ریختند که تاریخ کشور با خطوط  سیاه آنرا در خود نگهداری خواهد کرد . آنها هرگز جنایاتیراکه مسعود هنگام حمله بر افشار که طی ان جوی های خون هزاره ها به جرم شیعه بودن جاری شد  ، مرتکب گردید ،  پوشانیده  نمیتوانند .

        همچنان جنایات نابخشودنیرا که مزاری وسیاف با براه انداختن نبرد پشتون وهزاره مرتکب شده اند بهیچ صورت توجیه پذیر نیستند .مگر میتوان ابتکارات قوماندانهای دو طرف را در ابداع اقسام شکنجه و توهین (که دستان شکنجه گران نازی و فاشیست را از پشت بسته اند )  مانند رقص مرده ،پختن شوربای سینه ی زنان وخو راندن جبری آن بالای شوهران و اقارب شان ، زایاندن جبری زنان در ملای عام،   برای خنده و تماشا ،  میخ بر سر کوبیدن ، خسی کردن و ... رادر نبرد های تن به تن وخونین سال ۱۳۷۱ میرویس میدان ، پل سوخته ،کارته سه و دشت برچی  نادیده گرفت و از مرتکبین آن بازخواست نکرد ؟

     موجز اینکه رسانه های دولتی ورسانه های نوکر و فرصت طلب همچون  رادیو تلویزیون آریانا ، سروصدا  هاییرا برای تجلیل و گرامیداشت از هشتم اردیبهشت جشن پیروزی؟!  مجاهدین  براه انداخته اند که از آنها باید پرسیده شود که کجای این رویداد قابل افتخار است که تجلیل گردد ؟ خوشنما تر اینکه در جشن گذشته ی هشتم اردیبهشت بر لوژیکه سران دلیر و رزمنده ی؟!مجاهدین جلوس کرده بودند ، طالبان یورش بردند درختم آن همه سران و  قوما ند ا نا ن مجاهدینیکه در شانه هایشان برای رتبه ی بیشترجای  نبود یا  پنهان و  یا فرار نموده بودند . 

لذا اینها باید  به جای جشن وخوشی های نا موجه در صدد تلافی صدمات وخسارات مادی و معنوی ای شوند که طی هجده سال گذشته بر پیکر میهن و  مردم وارد کرده اند .

 

توجه شما خواننده عزیز را به سروده زیبایی از زنده یاد سخی راهی پیرامون شهکار مجاهدین در چور و چپاول و غارت و آدمکشی در زیر جلب می نمایم تا چه درنظر آید..

 

فریاد ملت

الله ای ملت آزاده هوشیار

               زمکروحیله یی دشمن خبردار

که دستی ازجفابگرفته شمشیر

               به دستی دیگری قرآن تذویر

چنین نامردمیهاکشت ما را

               که خنجرهازدندازپشت ما را

به ظاهردوست باطن دشمنانند

               پی فرصت به قتل این وآنند

زرسوایی به عالم او فروشند

              به این گندم نمایی جوفروشند

محارب باخداوخلق الله   اند

               معاصی پیشه گان روسیاه اند

گرایشهای انسانی  ندارند

               شناختی ازمسلمانی   ندارند

چنانکه دشمن دین خصم قرآن

               به کردار ابوجهل اندوسفیان

صداقت نیست درصوت وصداشان

               محبت نیست اندر سینه هاشان

حذربایدازین قوم جفا کار

               ازین گرگان مست   آدمیخوار

که هرسوازجفالشکرکشیدند

               به قصدملتی خنجر   کشیدند

جوان وکودک وشیرخواره کشتند

               به نام تاجک وهزاره کشتند

نماندمصون این ملت     ما

               چوپشون وبلوچ وعام کشتند

دریغاکشورماغرق خون شد

               تمام هست وبودش واژگون شد

به چشم کودکان نشترکشیدند

               زنان راسینه هاوسربریدند

هزاران کودک اینجابی پدرشد

               هزاران زن اسیرودربدرشد

هزاران بیوه رااغوانمودند

               به بازارعرب سودا نمودند

زن وپیروجوان و کودکانش

               به بادفتنه رفته دودمانش

جهادوجهل راهمگام کردند

               به شهرماچوقتل عام کردند

به ملک مابلاگردیده نازل

               برادررابرادر کشته قاتل

بسا رهروکه اندرراه گم شد

               بسایوسف که اندرچاه گم شد

چومردانی که سردرگم نهادند

              میان کوره چون هیزم فتادند

یکی راسیم پیچیده به پیکر

              یکی رامیخ آهن کوفته برسر

یکی درقهرچاهی سرنگون شد

              یکی درکام آتش واژگون شد

یکی راسوی مسلخ درکشیدند

              به سان گوسفندی سربریدند

یکی راازجفاکورش نمودند

              یکی رازنده درگورش نمودند

یکی راتسمه ازپوستش کشیدند

              یکی راواسکت ازتن بریدند

یکی راباتبراعدام کردند

              یکی راهیزم حمام  کردند

سخن ثقه بودنی جعل کردند

              که آدم راچوحیوان نعل کردند

یکی راجمیعت کرده پریشان

              یکی ازحزب اسلامی هراسان

یکی ازجنبش اسلام خواراست

              یکی دلخون زشورای نظاراست

یکی ازپیر گیلانی به تشویش

              یکی ازجورحضرت گشته دلریش

یکی ازظلم خالص متواری

              یکی ازدست گلبدالدین فراری

یکی ازمحسنی وپیروانش

              شکایت نامه هاداردزبانش

نبی محمدی درعیش ونوش است

              پروفیسورربانی می فروش است

وطن ازدست این جانیان تباه شد

              تمام مردمانش نیم جان شد

کمونیزم راکنون ایجادکردند

              دل قصرکریملین شاد کردند

کسی رحمی به آن مادرکجاکرد

              که باخون دست فرزندش حناکرد

زن آبستنی رایاددارم

              مصیبت نامه یی زومینگارم

چودژخیمان به سروختش رسیدند

              به خنجربطن پاکش رادریدند

برون کردندطفل نیم جان

              به پیش سگ فگندندهمچونانش

قصاوتهابه حدخود رسیده

              عطوفت پای ازین کشورکشیده

جوانان رشیداین وطن را

               همه سرمایه های علم وفن را

ستم پروردگان جنگ کشتند

               به جرم دانش وفرهنگ کشتند

جوانانی که درخاک این چنین رفت

               نه دراکساء ونه کام امین رفت

مکن غفلت ازین دزدان مشهور

               ازین خیل جنایت کار منفور

که این جمع خدانشناس خودسر

               پریشان ساختنداوضاع کشور

هرآنچه مال دولت بود بردند

               هرآنچه خون ملت بودخوردند

تروراختناق آدم ربایی

               نفاق وکینه ووحشت گرایی

بناکردندهرسوقتل گاهی

               به فتل ملت مادستگاهی

به پاکردندرقص ریش وکاکل

               پشاورساختندازشهر  کابل

به هرسوگیری آتش می فروزد

               که هست وبودمیهن رابسوزد

به توبره خاک کابل بادکردند

               پشاورراحیات آبادکردند

زدست این ستمیاران دوران

               عمارت گاه کابل گشته ویران

زچنداول که مهدعاشقان است

               کنونش توبره یی خاکی نشان است

نوازشهای بیرحمانه کردند

               به راکت زلف کابل شانه کردند

دریغاآسمایی بی  هوا  شد

               دگرخواجه صفایش بی صفا   شد

گذرگاه اش نمی آرد  هوایی

               نداردجوی شیر  او  صفایی

گسسته حلقه یی رندان  کابل

               شکسته چمچه یی مستان  کابل

خراباتش دگرسازی     ندارد

               کبوترهای دل بازی ندارد

خزان کرده چوریشه دربهارش

               فسرده رنگ وروی زرنگارش

شکسته جلوه های کهسارش

               خمیده قامت  بالاحصارش

سلامت رفته ازکوی وکرانش

               امانی نیست دردارالامانش

کجاشدعاشقان با  وقارش

               کجاشد عارفان نامدارش

دریغاکابل این زیبای خاور

               عروس نازنین لیلای  خاور

ازین ناآشنایان دل فگاراست

               به مرگ عاشقانش سوگواراست

الله ای هموطن فریاد سر کن

               جهانرازین مصیبتها خبرکن

به سازمان ملل وقع بشرنیست

               زقتل عام کابل کس خبر نیست

به شهرما که جوی خون روان است

               سیاست بازیگاه کودکان است

درینجاحاکم مطلق تفنگ  است

               نفس درسینه یی آزادی تنگ است

درین دریاکه ناپیداکنار است

               وطن برزورق خونین سواراست

درینجاجنگ قدرت درتلافیست

                جهادشان دیگرحرف اضافیست

چوبیرون تیغ نفرت ازنیام است

                 جهادآویزدست انتقام است

ولایت درولایت پادشاهیست

                 امیربی کلاه یی باج خواهیست

دریغ ودردازین شاهان مردود

                 ازین آتش برافروزان نمرود

ازین وحشتگران دشمن انسان

                 نه هندوماند مصوون نه مسلمان

زجهل خویش این تقصیر کردند

                 که دین راواژگون تعبیر کردند

کجاشدآن وطنداران  دیرین

                 کجاشدآن جوانمردان  پیشین

که دست مادرمیهن    بگیرند

                 فراخوان وطن ازجان  پذیرند

           که اینجازورق هستی شکسته

           که اینجاملتی درخون نشسته

 

 

(سخی راهی) سال:      11/12/1372 هجری شمسی

 


April 28th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
گزیده مقالات